Mimo, że krabik koński pochodzi z Azji, to na stałe zagościł w wielu wędkarskich wodach, jak również stał się wrogiem wielu wędkarzy – i tym samym zasługuje na to, aby znaleźć się w naszym wędkarskim leksykonie.

Przyjmuje się, że krabik koński został wprowadzony do wód europejskich przez żeglugę na początku ubiegłego wieku. Ponieważ nie ma on w naszym kraju prawie żadnych naturalnych wrogów, mógł spokojnie się rozprzestrzeniać. Ponadto jest wszystkożercą (zjada rośliny wodne, larwy, małże, ślimaki, małe ryby i padlinę) i zabiera pokarm rodzimym zwierzętom. Dlatego jego rozprzestrzenianie się jest postrzegane bardzo krytycznie.

Krab wełnisty zawdzięcza swoją nazwę męskim osobnikom, których pazury pokryte są licznymi, drobnymi włoskami. Kraby te mogą osiągać szerokość do 30 centymetrów (pomiar łącznie z odnóżami).

Kraby wełnisto-ręczne jako utrapienie podczas połowów

Liczni wędkarze rzeczni zawarli już znajomość z krabem kocim – ale nie jest to znajomość szczególnie przyjemna. Krab ten ma bowiem tendencję do zjadania przynęty – jeśli jest ona oferowana na dnie – z haka.

Problemy z krabem mają również rybacy łowiący w pułapkach. Podobno kilka razy zdarzyło się, że kraby zaatakowały pułapki na ryby i zjadły złowione ryby.

Jeśli łowisz na rzekach, w których występuje krabik, być może będziesz musiał zmodyfikować swój sprzęt wędkarski, aby uniemożliwić krabom dobranie się do przynęty. Najłatwiejszym sposobem na to jest nie pozwolić przynęcie zatonąć do końca. Za pomocą spławika, np. małej styropianowej kulki umieszczonej w dolnej połowie przyponu, można nadać przynęcie tak dużą pływalność, że unosi się ona nad dnem i może być podebrana tylko przez ryby.